H Xάρυβδη, σύμφωνα με τη μυθολογία, αποτελούσε ένα θαλάσσιο τέρας, το οποίο ρουφούσε το νερό της θάλασσας καταπίνοντας μαζί διερχόμενα πλοία και ανθρώπους. Το συγκεκριμένο τέρας εντοπιζόταν στην ασιατική ακτή του πορθμού του Βοσπόρου αν και αργότερα κάποιοι μυθογράφοι το μετέφεραν στον πορθμό της Μεσσήνης. Υπήρξε κόρη του Ποσειδώνα και της Γαίας. Η Χάρυβδη όπως και η Σκύλλα έγιναν ευρύτερα γνωστά στους μύθους του Οδυσσέα και των αργοναυτών, όπου τα δύο αυτά τέρατα αποτέλεσαν μέρος των περιπετειών του γνωστού ήρωα και των συντρόφων του κατά την επιστροφή στην πατρίδα τους.
Το τέρας όμως της Χάρυβδης το συναντάμε και στην παράδοση της Κύπρου, γνωστό ως «Χάραβτη». Η «Χάραβτη» συναντάται στη θάλασσα του Μπογαζιού, βόρεια της πόλης της Αμμοχώστου. Στη θάλασσα υπάρχει ένα χαμηλός βράχος, ο οποίος εκτείνεται μέχρι και την ακρογιαλιά. Τα νερά της θάλασσας κατά μήκος του βράχου είναι αρκετά βαθιά. Όταν υπάρχει άμπωτη, δηλαδή πτώση της στάθμης της θάλασσας, κάνει την εμφάνιση του ολόκληρος ο στενόμακρος βράχος και παρουσιάζεται σαν ένα μονοπάτι που οδηγεί στη θάλασσα. Σε περίοδο όμως πλημμυρίδας , της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, το μεγαλύτερο μέρος του βράχου σκεπάζεται από το νερό και φαίνεται μόνο η κορυφή του. Ο συγκεκριμένος λοιπόν βράχος πήρε την ονομασία «Χάραβτη» καθώς αποτελούσε ιδιαίτερα επικίνδυνο σημείο και σύμφωνα με τοπικές παραδόσεις είχε «ρουφήξει» αρκετούς ανθρώπους και ζώα, όπως ακριβώς και η Χάρυβδη στην ελληνική μυθολογία.
Σήμερα τα δύο αυτά τέρατα εξακολουθούν να διασώζονται σε φράσεις της ελληνικής γλώσσας φέροντας και πάλι αρνητικό νόημα. «Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης» δηλώνεται η εξαιρετικά δυσχερής και επικίνδυνη θέση στην οποία βρισκόμαστε αλλά και η φράση «Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη», η οποία δηλώνει το πέρασμα από το ένα κακό σε ένα άλλο χειρότερο.
