Σημείο αναφοράς της κοινότητας της Πέγειας αποτελεί η γραφική πετρόκτιστη βρύση που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού. Κτισμένη το 1907, από τον εργολάβο Αχιλλέα Κωνσταντίνου , αποτέλεσε μέχρι και το 1956 την μοναδική πηγή πόσιμου νερού της κοινότητας. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε και την αιτία ούτως ώστε ο οικισμός της Πέγειας να αναπτυχθεί και να διαπλατυνθεί γύρω από αυτή την πηγή.
Η Βρύση που στο παρελθόν αποτελούσε ένα έργο ζωτικής σημασίας σήμερα διατηρείται ως μνημείο και προβάλλεται ως αξιοθέατο της κοινότητας. Ένα μνημείο που κρύβει ιστορίες και παραδόσεις με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους κατοίκους της Πέγειας. Άλλωστε οι βρύσες αποτελούσαν σημείο συνάντησης και κοινωνικής συνδιαλλαγής μεταξύ των κατοίκων, ενώ αποτελούσε και σημείο γνωριμίας και συνάντησης των νέων της εποχής.
Εδώ στη Βρύση των Πεγειώτισσων δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε ένας μεγάλος έρωτας μεταξύ δυο νέων. Η ιστορία των συγκεκριμένων νέων στην πορεία έγινε τραγούδι έχοντας ως κύριο θέμα τους νέους και τις νέες που παγιδεύτηκαν στο δίκτυ του έρωτα:
Η Βρύση των Πεγειώτισσων
Εν με το σιεντρουβάνιν
Τζαι απ’ όσι πόνον στην καρκιάν
Ας πάει να πιει να γιάνει
Η Πέγεια εν καλόν χωρκόν
Αμμάν τερατσολόιν
Βγάζει κοπέλλες όμορφες
Κόκκινες σαν το ρόιν.
Που πάνω εν η εκκλησιά
Που κάτω εν η βρύση
Πέγεια μου όμορφο χωρκόν
Ποιος φεύκει να σ’ αφήσει.
Το συγκεκριμένο λαϊκό τραγούδι προδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πάφος» το 1938 από τον τότε Διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Σταύρο Σταύρου για να μελοποιηθεί αργότερα από τον πρωτοψάλτη Θεόδουλο Καλλίνικο. Το τραγούδι ερμηνεύτηκε από διάφορους καλλιτέχνες, όπως τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, και έγινε ιδιαίτερα γνωστό σε ολόκληρη την Κύπρο.
