Το Κίτιον αποτελούσε κατά την αρχαιότητα μια από τις σημαντικότερες πόλεις – βασίλεια. Η ιστορία του εκτείνεται από τον 13ο αιώνα π.Χ. μέχρι και το τέλος του 4ου αιώνα μ.Χ. Η αρχαία πόλη του Κιτίου είναι θαμμένη κυριολεκτικά κάτω από τα οικοδομήματα της σύγχρονης Λάρνακας. Πιστεύεται πως ιδρύθηκε από τους Μυκηναίους Αχαιούς κατά τα τέλη του 13ου – αρχές 12ου αιώνα π.Χ. , στη διάρκεια του δεύτερου αποικισμού της Κύπρου από τους Μυκηναίους και αυτή την περίοδο γνώρισε και τη μεγαλύτερη της ευμάρεια.
Ο αρχαιολογικός χώρος του Κιτίου περιλαμβάνει δυο τοποθεσίες της Καθαρής και της Παμπούλας, οι οποίες ήρθαν στο φως από συστηματικές ανασκαφές από διάφορες αρχαιολογικές ομάδες. Συγκεκριμένα οι πρώτες ανασκαφές είχαν ξεκινήσει το 1929 από τη Σουηδική Αρχαιολογική αποστολή, για να συνεχιστεί το 1959 από το Τμήμα Αρχαιοτήτων, υπό τη διεύθυνση του Βάσου Καραγιώργη, που επικεντρώθηκε στην περιοχή Καθαρή, ενώ μετέπειτα το 1974 η γαλλική αποστολή του Πανεπιστημίου της Λυών ανέλαβε την ευθύνη των ανασκαφών στην περιοχή της Παμπούλας.
Οι πρωιμότερες φάσεις εγκατάστασης στο Κίτιο εντοπίζονται στην τοποθεσία Καθαρή. Εδώ από τις ανασκαφές που έχουν γίνει ήλθαν στο φως ένας ιερός χώρος με πέντε διαδοχικούς ναούς και εργαστήρια επεξεργασίας χαλκού, τα οποία χρονολογούνται από τα τέλη του 13ου μέχρι τα τέλη του 11ου αιώνα π.Χ. Όλοι οι ναοί ακολουθούσαν το ίδιο αρχιτεκτονικό μοτίβο : αποτελούνταν από μια μεγάλη υπαίθρια αυλή και από ένα στενόμακρο άδυτο που χωριζόταν από την αυλή με ένα παχύ τοίχο. Αργότερα κατά το 850 περίπου π.Χ. οι Φοίνικες έκτισαν στα θεμέλια του μεγαλύτερου μυκηναϊκού ναού ένα άλλο εξίσου μεγαλοπρεπή ναό, ο οποίος ταυτίστηκε με το ναό της Αστάρτης. Ο ναός υπέστη διάφορες μετατροπές και επιδιορθώσεις στη διάρκεια των χρόνων, με την ολοκληρωτική καταστροφή του από πυρκαγιά το 280 π.Χ.
Ένα άλλο μέρος της μυκηναϊκής πόλης του Κιτίου βρίσκεται κοντά στην εκκλησία της Παναγίας της Χρυσοπολίτισσας. Από ανασκαφές έχουν έρθει στο φως κατάλοιπα κατοικιών και λαξευτοί τάφοι, στους οποίους έχουν ανευρεθεί πλούσια κτερίσματα.
Η τοποθεσία της Παμπούλας βρίσκεται πίσω από το σημερινό κτίριο του Επαρχιακού Μουσείου της Λάρνακας. Οι ανασκαφές της Παμπούλας έδειξαν ότι η περιοχή κατοικήθηκε χωρίς διακοπή από το τέλος της Γεωμετρικής περιόδου μέχρι και την Ελληνιστική. Και εδώ έχουν ανευρεθεί κατοικίες, ιερά και τάφοι. Πολύ σημαντικής αρχαιολογικής αξίας αποτελεί το ιερό του Ηρακλή Μέλκαρτ, το οποίο κτίστηκε κατά τη Γεωμετρική περίοδο, για να επεκταθεί περίπου το 600 π.Χ. και να καταστραφεί γύρω στο 475 π.Χ., όπου τη θέση του πήρε ένα άλλο ιερό της Κύπρο-Κλασσικής περιόδου. Από την περιοχή της Παμπούλας έχουν προέλθει πολυάριθμα κινητά ευρήματα, που περιλαμβάνουν εκλεκτά δείγματα εγχώριας και εισαγμένης αγγειοπλαστικής, μεταλλοτεχνίας, ελεφαντουργίας κ.α. Όλα αυτά τα ευρήματα μαζί με τα ευρήματα που έχουν ανευρεθεί στους τάφους εκτίθενται στο Κυπριακό Αρχαιολογικό Μουσείο στη Λευκωσία και στο Επαρχιακό Αρχαιολογικό Μουσείο στη Λάρνακα.
Από την Ελληνιστική περίοδο του Κιτίου προέρχονται διάφοροι λαξευτοί τάφοι , οι οποίοι εντοπίζονται σε διάφορα σημεία της πόλης και αποτελούν από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά δείγματα αυτής της περιόδου στην Κύπρο.
